Καθημερινά στο δρόμο

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

«Οταν μεγαλώσω θα ήθελα να μείνω για πάντα στο Καστελόριζο...»

  ΕΛΛΑΔΑ   // Δωδεκάνησα // Καστελόριζο
                       Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας *




Ο μικρός Νικόλας Καραβέλατζης από το Καστελόριζο 
μας μιλάει για το ακριτικό νησί του και τη ζωή εκεί, 
που φαντάζει ιδανική για κάθε παιδί της ηλικίας του.


 Ορκισμένος Καστελοριζιός ο μικρός Νικόλας 


             «Γειά σας,
Με λένε Νικόλα Καραβέλατζη, είμαι 8 ετών και ζω στο Καστελόριζο. Πάω στη Β' Δημοτικού. Στο Καστελόριζο περνάω πάρα πολύ ωραία. Μ’ αρέσει πολύ να ψαρεύω, αλλά το καλύτερό μου είναι το ποδήλατο. Εξασκούμαι τώρα σε ένα μεγάλο ποδήλατο και καμιά φορά ο μπαμπάς μου με σπρώχνει και με αφήνει να πηγαίνω μόνος μου χωρίς να το ξέρω.
Και το ψάρεμα μ’ αρέσει πολύ. Πίσω από το Μανδράκι ψαρεύω με τον μπαμπά μου με τη βάρκα μας. Μια μέρα με τη συρτή έπιασα μια παλαμίδα τρία κιλά και τη σήκωσα μόνος μου. Ηταν έτοιμη να φύγει και την έπιασα στον αέρα με το χέρι μου. Είναι πολύ ωραίο το ψάρεμα. Στην Αθήνα δεν θα μου άρεσε να μένω, επειδή δεν θα μπορούσα να κυκλοφορήσω ελεύθερα έξω. Εδώ που είναι μικρό το νησί δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Εδώ στο νησί μου μπορώ να παίζω με τους φίλους μου χωρίς να μας κοιτάνε οι γονείς μας όλη την ώρα.
Τον χειμώνα κάνω διάφορα, πάω σχολείο και πότε πότε παίζω με τους φίλους μου έξω όταν ο καιρός είναι καλός. Το καλοκαίρι κάνουμε οικογενειακώς μπάνιο, με τη μαμά, τον μπαμπά και τις δύο αδερφές μου. Ακόμα πάμε βόλτες με τους φίλους μου, τρώμε παγωτά και περνάμε πάρα πολύ ωραία! Τα καλοκαίρια μπορώ να παίζω κάθε μέρα μέχρι το βράδυ. Εχω έναν πολύ καλό φίλο, τον Πανορμίτη. Είμαστε μαζί από το προνήπιο. Εχω κι άλλους φίλους, αλλά θα ήθελα να είχε περισσότερα παιδιά εδώ, γιατί καμιά φορά βαριέμαι. Οταν βαριέμαι, βοηθάω τον μπαμπά μου, ποτίζω τα λουλούδια, παίζω επιτραπέζια στο σπίτι ή παίζω στον υπολογιστή.
Διαβάζω και βιβλία. Μ’ αρέσει πολύ «το ημερολόγιο ενός σπασίκλα». Το αγαπημένο μου σημείο στο νησί είναι το σχολείο. Είναι ένας χώρος όμορφος πολύ και μπορείς να κάνεις διάφορα πράγματα, όπως γυμναστική, τρέξιμο. Κάνουμε και αγώνες στο προαύλιο. Μ’ αρέσει πολύ και το γήπεδο, γιατί έχει ψεύτικο χορτάρι και καουτσούκ και δεν χτυπάς αν πέσεις κάτω με τα γόνατα. Πηγαίνω εκεί για εξάσκηση. Παίζω ποδόσφαιρο. Τώρα είμαι τερματοφύλακας. Παλιά έπαιζα άμυνα και επίθεση.
Η Τουρκία είναι πολύ κοντά μας. Μου κάνει εδώ και πολύ καιρό εντύπωση έτσι που τη βλέπω τόσο κοντά, αλλά δεν ξέρω πώς είναι εκεί το μέρος. Φαντάζομαι πως είναι πολύ όμορφο. Σκέφτομαι πως θα είναι ωραίο, με πολλά σπίτια, ξενοδοχεία και μπακάλικα. Θέλω να πάω μια μέρα να δω πώς είναι. Η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη και θέλω να την εξερευνήσω. Μέχρι σήμερα έχω πάει στη Ρόδο, τη Λέρο, την Κάλυμνο και τη Γερμανία τα Χριστούγεννα.
Αλλά δεν θα ήθελα να μένω κάπου αλλού, γιατί εδώ είναι ένας παράδεισος για μένα. Να ζω στο Καστελόριζο είναι πολύ καλό, γιατί είναι μικρό νησί, δεν έχει κλέφτες και άλλους τέτοιους, για να ανησυχούν οι γονείς μας συνέχεια και μας αφήνουν και μόνους μας να βγαίνουμε και να παίζουμε. Δεν μου λείπει κάτι. Το Καστελόριζο το αγαπάω πολύ και θα ήθελα να μείνω εδώ για πάντα όταν μεγαλώσω, αφού πρώτα γίνω αστυνομικός. Η ζωή μου εδώ νομίζω ότι είναι όπως θα την ήθελε κάθε παιδί».

___________
*   http://www.thetravelbook.gr/article.asp?catid=31604&subid=2&pubid=63842845

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Kούβα - street art

Baracoa







La Habana







La Habana (Barrio Chino)






(κάπως γνώριμη η φιγούρα ε;
βλ. τη δουλειά των βραζιλιάνων στο αμαξοστάσιο των τρόλεϊ
απέναντι από το γκάζι
-tip by sox-)






Santiago de Cuba







αφιερωμένο στους καλΛλιτέχνες φίλους μου

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

«Με λένε Ερνέστο»



Ο Αργεντινός σκηνοθέτης Μπενχαμίν Άβιλα κάνει ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό ξεκίνημα, αφού το πρώτο του φιλμ κατάφερε να φτάσει στις Κάννες, να βραβευτεί στο Σαν Σεμπαστιάν και να γίνει η επίσημη πρόταση της χώρας του για Ξενόγλωσσο Όσκαρ. Με παραγωγό τον Λουίς Πουένσο («Επίσημη Ιστορία») και πρωταγωνίστρια τη διάσημη λατινοαμερικάνα σταρ Νατάλια Ορέιρο - που μετά από τηλεοπτικές σειρές όπως «Μιλάγκρος, η ατίθαση» δίνει μια στιβαρή δραματική ερμηνεία, για την οποία τιμήθηκε από την Ακαδημία Κινηματογράφου της Αργεντινής - η ταινία «Με Λένε Ερνέστο» αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της χώρας. 
 Περίληψη Αργεντινή, 1979. Έπειτα από χρόνια εξορίας από τη Χούντα ως μέλη της Αντίστασης, ο δωδεκάχρονος Χουάν και η οικογένειά του επιστρέφουν στο Μπουένος Άιρες με καινούργιες, πλαστές ταυτότητες. Οι γονείς του Χουάν μαζί με τον θείο Μπέτο είναι μέλη της οργάνωσης των Μοντονέρος, που εξακολουθεί να μάχεται κατά της σκληρής δικτατορίας που κυβερνά ακόμη τη χώρα, και διώκονται αλύπητα λόγω των δραστηριοτήτων τους.
 Γι’ αυτό έξω από το σπίτι και στο σχολείο, ο ανήλικος μαθητής έχει άλλο όνομα… Εκεί όλοι τον ξέρουν ως Ερνέστο – ένα όνομα που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει, καθώς διακυβεύεται η ασφάλεια της οικογένειάς του. Η γνωριμία του με την συμμαθήτριά του Μαρία θα αποτελέσει την αρχή για μια ιδιότυπη, δυνατή σχέση μεταξύ τους. Ο σκηνοθέτης Ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Μπενχαμίν Άβιλα γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1972. Τα πρώτα του σκηνοθετικά βήματα τα έκανε με ταινίες μικρού μήκους, που συμμετείχαν και βραβεύτηκαν σε φεστιβάλ όπως Mar Del Plata, San Sebastian και την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Αργεντινής. Έχει επίσης συν-σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ «Nietos», γύρω από τα παιδιά των Desaparecidos (των «εξαφανισμένων» κατά τη διάρκεια της δικτατορίας), τα οποία ξαναβρήκαν την αληθινή τους ταυτότητα χάρη στις Μητέρες της Plazade Mayo - μια οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα που ερευνά τις υποθέσεις των κλεμμένων παιδιών όσων εκτελέστηκαν στη διάρκεια του λεγόμενου «Βρώμικου Πολέμου». 
Ο Άβιλα είναι επίσης παραγωγός εκπαιδευτικών τηλεοπτικών προγραμμάτων. 
Το «Με Λένε Ερνέστο» είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, και είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα της ζωής του. “Σαγηνευτικό! Μια ενδόμυχη, πλούσια και ιμπρεσιονιστική ταινία πάνω στη χαμένη παιδικότητα” THE NEW YORK TIMES “Μια γλυκιά ιστορία της πρώτης αγάπης, ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο του Αργεντινού Μπενχαμίν Άβιλα” NEW YORK POST “Συναρπαστική! Μια δυνατή και ειλικρινά συγκινητική κινηματογραφική αυτοβιογραφία” HOLLYWOOD REPORTER “Ένα χαρισματικό παιδί που αντιμετωπίζει αδύνατες καταστάσεις, δεν μπορεί παρά να παρασύρει τον θεατή στην ιστορία του” VARIETY “Εντυπωσιακό! 
Ο Άβιλα είναι ένας καλλιτέχνης που αξίζει την προσοχή μας” TIME OUT NEW YORK Σημείωμα του σκηνοθέτη «Από την ημέρα που αποφάσισα να γίνω σκηνοθέτης, ήθελα να πω αυτή την ιστορία: την ιστορία μου. Δεν είχα σκοπό να κάνω μια αυτοβιογραφία, ήθελα όμως να δημιουργήσω, να χτίσω πάνω στις παιδικές μου αναμνήσεις και να κάνω μια ταινία γύρω από το πρώτο σκίρτημα της αγάπης, έναν παιδικό έρωτα που εκτυλίσσεται στη διάρκεια της αργεντίνικηs δικτατορίας μεταξύ 1976 και 1983. Επίσης ήθελα να μιλήσω για την πολιτική στράτευση εκείνης της εποχής, που αποτελεί για πολλούς έναν άγνωστο κόσμο, όπου συνυπήρχαν η χαρά, ο έρωτας και το πάθος. Το γεγονός ότι μπόρεσα να επισκεφτώ και πάλι την Ιστορία μέσα από τα μάτια της παιδικής μου ηλικίας, καθώς και των άλλων χαρακτήρων της ταινίας, μου επέτρεψε να κάνω μια νέα ανάγνωσή της. Οι κυριότερες αναφορές μου υπήρξαν ταινίες όπως «Ο Μπαμπάς Λείπει Ταξίδι Σε Δουλειές» του Εμίρ Κουστουρίτσα και «Σαν Αδέσποτο Σκυλί» του Λάσε Χάλστρομ, λόγω του πώς παρουσιάζουν την παιδική ηλικία. Επίσης με ενέπνευσαν ο Κεν Λόουτς για την πολιτική χρήση του κινηματογράφου που κάνει, καθώς και ο Κριστόφ Κισλόφσκι για την αφηγηματική του ευαισθησία. Το «Με Λένε Ερνέστο» είναι η ιστορία μου, την οποία μοιράζομαι με πολλούς άλλους που έζησαν την παιδική τους ηλικία στην ίδια ιστορική στιγμή». Μπενχαμίν Άβιλα Trivia Την μουσική της ταινίας έγραψαν οι Divididos, ένα από τα διασημότερα μουσικά γκρουπ του λεγόμενου “rocknacional”. 
Ο τραγουδιστής των Divididos, Ρικάρδο Μόλιο, είναι σύζυγος της πρωταγωνίστριας Νατάλια Ορέιρο. Στο «Με Λένε Ερνέστο», ο Μόλιο συνοδεύει μουσικά την Ορέιρο, όταν εκείνη τραγουδάει το «Sueñosdejuventud», μια σύνθεση του EnriqueSantosDiscepolo (1901 – 1951), ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες του τάνγκο. Παραγωγός της ταινίας είναι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Λουίς Πουένσο. Το 1985 η ταινία του «Επίσημη Ιστορία», που μιλούσε επίσης για τα «χαμένα» παιδιά των Desaparecidos, ήταν υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. 
Η ταινία αυτή τη στιγμή είναι υποψήφια σε 13 κατηγορίες για τα βραβεία Silver Condor (Ένωση Κριτικών της Αργεντινής), ξεπερνώντας το “Elefante Blanco” του Πάμπλο Τραπέρο.



Πηγή: www.lifo.gr

Καλημέρα.gr: Η φωτογραφία του μήνα




Το Βόρειο Σέλας στον καθαρό ουρανό της Ισλανδίας

                                                                  Η φωτογραφία της ημέρας                                                       
Κάντε κλικ για μεγέθυνση πάνω στη φωτογραφία    

 Δεν ήταν εύκολο να βγάλει αυτή την φωτογραφία ο φωτογράφος Dario Sastre. Μετά από τρεις νύχτες αναμονή ο ουρανός ήταν καθαρός. Οδήγησε μερικά χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο του στο Keflavik της νότιας Ισλανδίας με κατεύθυνση τους καταρράκτες Urridafoss για να φωτογραφίσει το Βόρειο Σέλας.

 Πηγή: www.lifo.gr